Dark Fantasy Role Play

Zamykając powoli temat klasycznych lokacji w rpg należy wspomnieć o tym, od czego właściwie powinno się rozpocząć całą dyskusję, mianowicie o podziemiach sztucznego pochodzenia. Podziemia "naturalne" pokrótce omówiłem już w jednym z wcześniejszych wpisów.

Przysłowiowe "lochy", stworzone przez magię, ludzi, bogów lub inne istoty, są pierwotną scenografią dla gier fabularnych. Wiadomo dlaczego - to lokacje zamknięte, modułowe, łatwe w konstruowaniu i rysowaniu oraz w fabularnym ogarnięciu przez prowadzącego, a do tego tajemnicze, mroczne i niebezpieczne.

Do najbardziej popularnych "lochów" zaliczamy kopalnie, katakumby, kanały, krypty i innego rodzaju grobowce. Podziemia mogą mieć także formę labiryntów, pełnić funkcję więzień, skarbców, fortec czy nawet osiedli, choć najczęściej są to starożytne, lub przynajmniej wiekowe, na pozór opuszczone ruiny, miejsca owiane aurą tajemnicy i grozy.

Projektując podziemia należy sobie na początku zadać pytania kto, kiedy, po co i jak zbudował dany kompleks. Tak przynajmniej powinno być w dark fantasy, gdzie staramy się często o jakiś naturalizm i realizm, czyli między innymi logikę.

Jeśli lochy zbudował jakiś władca, by uczynić z nich swój grobowiec, wypełniony skarbami i innymi dowodami ziemskiej potęgi, wówczas będą one w formie i funkcjonalności inne niż podziemne więzienie czy metropolia krasnoludów.

Charakter istoty odpowiedzialnej za lochy i cel ich powstania definiują główne elementy podziemnego kompleksu. Jego wiek i okoliczności historyczne wpływają na stan pomieszczeń, sprzętów, działanie pułapek i całą estetykę scenografii.

Jeśli dawno opuszczony podziemny kompleks nie został po raz pierwszy odkryty przez bohaterów graczy, to znaczy, że zapewne eksplorowały go już inne grupy śmiałków, poszukiwaczy skarbów, czy czegoś, z czego dana lokacja słynęła. Szabrownicy zrabowali więc większość cennych przedmiotów (przynajmniej tych najłatwiejszych do odnalezienia), natrafili na część lub wszystkie pułapki (być może wszyscy w ten sposób zginęli i lochy wciąż są "bogate"), można więc natknąć się na ich trupy, szkielety czy duchy, broń i ekwipunek, może jakieś ślady na ścianach za pomocą których znaczyli sobie drogę.

Ważne są także okoliczności opuszczenia podziemi przez ich pierwotnych mieszkańców. W przypadku katakumb i krypt to oczywiście nie miało miejsca (chyba, że działał tu jakiś zdolny nekromanta), ale jeśli niegdyś zamieszkiwane lochy są opustoszałe, zruinowane, to musiało sie zdarzyć jakieś nieszczęście, które do tego doprowadziło. Mogło się ono wydarzyć rok albo tysiąc lat temu.

Zniszczyć podziemia i ich pierwotną funkcję mogła: wojna, powódź, trzęsienie ziemi, pożar, zaraza, zemsta bogów, eksperyment lub wypadek magiczny, klątwa, klęska głodu. Podziemia mogły być też wykorzystywane czasowo jako schronienie, jak kaery w systemie Earthdawn. Po minięciu zagrożenia wyprowadzano się z nieprzyjemnej, klaustrofobicznej lokacji ponownie pod otwarte niebo. Celowość podziemi mogła się z czasem zmienić. Wyeksploatowana kopalnia mogła zacząć pełnić funkcję więzienia, masowego grobu albo kryjówki czterdziestu rozbójników.

Jeśli nasza lokacja to podziemne miasto dotknięte w przeszłości jakimś kataklizmem, to należy się zastanowić jak szybko on nastąpił i czy mieszkańcy mieli czas na spokojną ewakuację i zabranie ze sobą wszystkich cennych przedmiotów.

Sposób stworzenia podziemi jest równie istotny. Krasnoludy mogą zadziwić swoim architektonicznym kunsztem, ale nie pokonają praw fizyki, w przeciwieństwie do np. dżina, który w świecie fantasy może w ciągu jednego dnia wykreować kryształowo-miedziane podziemne miasto z przepięknym ogrodem oświetlanym przez mikroskopijne magiczne słońce i zasilanym akweduktami. W dark fantasy takie miejsce po ustaniu działania magii (a wszystko ma swój kres) zamieni się w bardzo zimne i ponure miejsce, a ledwie już funkcjonująca sztuczna gwiazda, zamiast światła widzialnego i ciepła może na przykład promieniować mocą mutującą w okolicy wszystkie zwierzęta i ludzi. Scenariusz gotowy.

Wtórna funkcja podziemi pozwala nam dodać wszystko to, co nam brakuje by "podkręcić" przygodowy charakter lokacji. Dodajemy więc obozowisko orków w starym skarbcu albo twierdzę nekromanty w rozległych katakumbach. Wypełniamy wodą korytarze kopalni a z miejskich kanałów robimy pole działania niebezpiecznej sekty zabezpieczającej się pułapkami.

W lochach nie może brakować potworów, więc dobrze jest zadbać o ich "przyczynowość". Jeśli do starego grobowca gigantów wprowadził się smok i uczynił z niego swój skarbiec, to miejsce to zapewne leży z dala o cywilizacji, jest zapomniane, więc bezpieczne dla bestii jako jej leże, oraz oczywiście ma na tyle szerokie korytarze, że pozwala przejść wielkiemu cielsku gada.

Logika tylko na pozór jest kagańcem dla wyobraźni. Tak naprawdę możemy w lochach, bez względu na ich pierwotne przeznaczenie, zaserwować bohaterom niemal wszystko, tylko trzeba dłużej pomyśleć, jak dany element, niepasujący na pozór do pierwotnej funkcji lokacji, mógł tam zaistnieć. To dopiero wyzwanie dla kreatywności! Zaręczam, że przy okazji wysilania makówki pojawi się w głowie jeszcze kilka dodatkowych pomysłów. Oczywiście możecie machnąć ręką na całą przyczynowość, logikę i konsekwencję świata i ulepić podziemia z elementów jakie tylko wam się zamarzą. Mając do dyspozycji magię i boskie cuda, możliwości są rzeczywiście nieograniczone. Tylko wówczas odbieracie graczom i ich bohaterom zabawę w dedukcję, logiczne myślenie i wyciąganie wniosków, np. o prawdopodobieństwie występowania pułapek. W zamian dostają "fun" i zaskoczenie nieprawdopodobnymi elementami. Jeśli tak wolą, to macie sprawę ułatwioną - nie przejmujecie się logiką lochów.

Na koniec kilka prostych (pewnie wtórnych, bo o podziemiach wszystko już wymyślono) POMYSŁÓW NA PRZYGODY

1) Drużyna może zostać zwabiona do podziemi, nieświadoma natury prawdziwego zagrożenia, jakie tam czyha. Załóżmy, że w pradawnych lochach przebudziło się jeszcze starsze zło i zbiera siły do powstania, do czego potrzebuje krwi / strachu / bólu lub odpowiedniego ludzkiego nosiciela, którego chce opętać i w ten sposób zmartwychwstać, ponownie przyoblec się w ciało. Takie "zło" musi opracować swoistą procedurę zwabiania do siebie pojedynczych osób, lub małych grup ludzi, z którymi da sobie radę. Najlepiej zastosować odpowiednią przynętę. Na przykład za pomocą jakiegoś wyznawcy lub dzięki magii sprokurować kilkanaście egzemplarzy "jedynej mapy do wielkiego skarbu". Umożliwi to zachowanie tajemnicy (znikających ludzi nikt nie będzie szukał, wszak utrzymają oni całą sprawę w sekrecie bojąc konkurencji) i rozprawianie się z poszukiwaczami skarbów po kolei.

Zamiast mapy do podziemi może doprowadzić drużynę jakiś przewodnik kierowany przez Wielkiego Złego (umierający suchotnik, który ma obiecane uzdrowienie w zamian z służbę), dysponujący przekonywującym argumentem, dlaczego to właśnie bohaterów wybrał. Chodzi o pretekst taki jak uratowanie życia w zainscenizowanej bójce, udzielenie jałmużny, podobieństwo jednego z BG do członka rodziny przewodnika czy po prostu "rozkaz boga".

Drużyna powinna mieć szansę na powzięcie jakichś podejrzeń, kiedy trafi już do lochów. Mogą to być ślady poprzednich zwabionych tu nieszczęśników lub zachowanie przewodnika, który może mało subtelnie próbować "prowadzić" bohaterów w miejsce potrzebne do przeprowadzenia rytualnego mordu (może być tam specjalna pułapka, ołtarz Wielkiego Złego lub inny, wymagany przez rytuał element).

Jeśli nie chodzi o zabicie drużyny w odpowiednim miejscu i utoczenie jej krwi, tylko o opętanie jednego z bohaterów, wówczas Wielki Zły, którego emanacja woli jest w lochu potężna i wszechobecna, użyje magicznych sztuczek by wyłonić spośród postaci tą, która idealnie nada się do jego celów. Eliminacje takie mogą polegać na testowaniu zachowania BG w różnych okolicznościach, mamienie ich iluzjami, krok po kroku osłabianie ich woli straszliwymi wizjami i grozą lochów.

2) Innym pomysłem są podziemia zamknięte od środka przed kilkunastu czy kilkudziesięciu laty, powiedzmy w czasie jakiejś wielkiej wojny albo przerażającej zarazy, stanowiące wówczas schronienie dla możnych, bogatych ludzi w okolicy. Podziemna, odizolowana od świata twierdza, bezpieczna także dzięki nieznanemu położeniu, musi skrywać w sobie wiele skarbów, wszak zamknęli się tam najbogatsi - np. cały dwór królewski. Kiedy wreszcie bohaterowie odnajdą (co samo w sobie może być przygodą) i sforsują wejście do podziemnego schronu, okaże się, że rzeczywiście nikt go nie opuścił od momentu zamknięcia (od środka). Wszędzie jest pełno kurzu, bezruchu, ciszy. Tu i ówdzie natrafić można na zmumifikowane trupy ludzi najwyraźniej zmarłych we śnie. Są też dziwaczne sarkofagi, gdzie pokryci pajęczynami i zarostem (w przypadku mężczyzn oczywiście) możni, najwyraźniej żyją jeszcze, ale są w jakimś głębokim letargu spowalniającym im funkcje życiowe. Gdzieś odnajdzie się dziennik jednego z mieszkańców twierdzy (kronika taka może mieć kilku autorów), opowiadający o początkach trudnego, ale bezpiecznego życia pod ziemią, dekadenckich zabawach znudzonego zamknięciem towarzystwa, wreszcie o alchemicznym odkryciu specyfiku sprowadzającego bardzo głęboki i nader realny, prawdziwszy, przyjemniejszy i bardziej emocjonujący od pozostawionego na powierzchni życia, sen. Niestety środek ten, nazwijmy go oneirosem, miał silne właściwości uzależniające, w dodatku powodował zapominanie szczegółów z prawdziwego życia. Uzależnieni od niego przywiązywali większą wagę do swej wyśnionej egzystencji, tęsknili za nią na jawie. Niedbający o podstawowe potrzeby ciała i wyjście na powierzchnię, mieszkańcy lochu coraz częściej i coraz dłużej oddający się oneirosowi najwyraźniej po kolei poumierali. Najbogatsi zabezpieczyli się wcześniej magią, tak, by trwać we śnie po wieczność (a przynajmniej długie lata bez konieczności odżywiania się), z sercem bijącym raz na minutę lub rzadziej.

Ten scenariusz nastawia się bardziej na wyjaśnienie tajemnicy, eksplorację podziemi i historii całego miejsca, domyślanie się ze szczątkowych informacji, co mogło się tu wydarzyć. To niemal rozprawa filozoficzna o tym, jak pociągający może być eskapizm, hedonizm i sztuczna rzeczywistość.

Znaleziona kronika nie powinna opowiadać jasno ostatnich dni schronu, niech drużyna nieco pogłówkuje. Może uda jej się porozmawiać z wybudzonym nagle, trzęsącym się z braku oneirosa, anorektycznym starcem, który ledwo pamięta swoje życie na jawie, prawdziwą egzystencję, a rozpacza z powodu straty sennej mary, w której był spełnionym władcą świata z haremem konkubin...

3) Trzeci pomysł to planowanie i akcja militarna. Powiedzmy, że drużyna zostanie poproszona o pomoc w pilnym odbiciu podziemnego miasta krasnoludów, zdobytego właśnie przez orczą ordę lub inne paskudy. Tak się nieszczęśliwie złożyło, że hufce khazadzkie wyruszyły na daleką wojnę, co wykorzystały goblinoidy do podstępnego ataku. Nieliczni obrońcy padli, a władająca twierdzą pod nieobecność męża żona / córka krasnoludzkiego władcy została w ostatniej chwili ukryta w sekretnym schowku przez wiernego, wiekowego już sługę, który niegdyś był jednym z architektów całego podziemnego kompleksu. Pojmany, jak reszta nielicznych pozostałych przy życiu mieszkańców, stary sługa wykorzystał chwilę nieuwagi strażnika i jakimś cudem wydostał się tajnym przejściem z twierdzy. Wiedząc, że nie zdąży sprowadzić na pomoc pobratymców, zdesperowany zwrócił się do jedynych uzbrojonych ludzi w okolicy (czyli drużyny BG), oferując im zaszczyty i wynagrodzenie w złocie równe ich wadze, byle tylko natychmiast pomogli mu w wydostaniu ze skrytki księżniczki / księżnej, mogącej wkrótce umrzeć z pragnienia, albo, co gorsza zostać odnalezionej przez podejrzanie sprytne orki...

Wierny sługa oczywiście niedługo umrze na serce, ale wcześniej pokaże BG sekretne, "tylne" wejście do twierdzy, zdradzi CZĘŚCIOWO szyfr / zagadkę otwierającą zamaskowane wejście (gracze też muszą się wykazać), ostrzeże przed niektórymi pułapkami, wytłumaczy położenie sekretnej komnaty (może zrobi mapkę?), powie kilka słów o orkach. Jednym słowem zdradzi tylko tyle informacji, żeby drużyna miała szanse powodzenia w swojej szlachetnej misji.

Na miejscu okaże się, że za goblinami rzeczywiście stoi ktoś groźniejszy, np. nekromanta ożywiający zabite krasnoludy i uruchamiający podziemną produkcję broni na dużą skalę, albo że to ukryta księżniczka zdradziła swoich poddanych i wpuściła orków, ale tą część będziecie musieli opracować sobie sami. Scenariusz jest dla grupy komandosów, wymaga planowania, sprytu, skradania się, bezgłośnego zabijania, sabotażu i odwracania uwagi. A od MG wymaga przynajmniej przybliżonego planu podziemi i jakiegoś zaskakującego zwrotu akcji pod koniec przygody.

4) Ostatni pomysł to klasyczne zejście w kanały miejskie. Konwencja horroru klasy B i starcie się z nieznaną siłą zabijającą od niedawna kanalarzy i wszystkich śmiałków, którzy do kanałów schodzili. Odnajdywane są tylko kawałki ciał, jakby oderwane albo odgryzione przez coś potężnego. Prosty, ale klimatyczny pomysł, wymagający od drużyny odpowiedniego wyekwipowania i uzbrojenia (kanały są miejscami jak bagno, nie można taszczyć ze sobą wszystkiego), zejścia w śmierdzące tunele i zmierzenia się z ciemności i strachem. Po drodze szczury, dziwaczne rzeczy pływające w plugastwie, szalony żebrak składający potworowi ofiary i będący potencjalnym źródłem informacji (fałszywej), zetknięcie się z konkurencyjną grupą śmiałków, która zabiła jakiegoś pomniejszego maszkarona i jest pewna (a przy tym dumna z siebie), że to właśnie on odpowiadał za zniknięcia kanalarzy. Potem dajemy intensywny deszcz, który zakłóci ciszę kanałów i zagłuszy podejrzane odgłosy z ciemności, no i wreszcie podstępny atak prawdziwego pana tego miejsca, wielkiego aligatora.

No dobrze, to nie musi być gad, właściwie nawet nie powinien, ale zaszalejcie i zakładając, że miejscowi alchemicy zlewali do kanałów różne nieudane eksperymenty i substancje, wymyślcie jakiegoś niepowtarzalnego mutanta, w stylu gigantycznego tasiemca uzbrojonego albo monstrualnej ropuchy, która zamiast much rozsmakowała się w ludziach.

A poniżej linki do filmików z Khakim (Gry Fabularne TV), gdzie wspólnie dyskutowaliśmy o prowadzeniu sesji w podziemiach:

http://youtu.be/oFQPwiwktOY

http://youtu.be/X3suXNPvKU8

http://youtu.be/iN-04dgHjw8

http://youtu.be/qpjdyx8s0NI

Tym razem tekst dotyczy stricte Warhammera i jest nieco ograniczony jeśli chodzi o możliwe adaptacje do innych systemów, chociaż dla chcącego nic trudnego...
Pierwsza część była pierwotnie publikowana na stronie "Gospoda Gudinov" założonej przez Khakiego. Rozbudowałem ją i dołożyłem pomysł na prostą przygodę związaną z tą lokacją.

Położona gdzieś w Ostlandzie, nieopodal większego miasta, gospoda Gudinova to bardzo ruchliwe miejsce, gwarne, gościnne i wesołe, z pyszną wschodnią kuchnią, mocnym alkoholem, szalonymi tańcami i rzewnym kislevskim śpiewem przeplatanym melancholijną melodią graną na bałałajce. Karczma Gudinova, nazywana przez wielu "Małym Kislevem", potrafi zauroczyć, zwłaszcza cziornymi oczami oczień krasiwej Nadii Siergiejevnej, żony gospodarza, która nie dość, że pląsa i śpiewa jak wschodnia boginka, to potrafi też zadziwiająco tęgo pić nie tracąc przy tym głowy i równowagi. Tak, gospoda Gudinova to czarowne miejsce. I śmiertelnie niebezpieczne. Zwłaszcza dla kogoś, kto lubi wtykać nos w nie swoje sprawy. Musicie to wiedzieć, jeśli chcecie słuchać dalej...

Serdeczny, wylewny i rubaszny Siergiej Gudinov jest właścicielem przybytku tylko oficjalnie. W rzeczywistości gospodę kontroluje i wykorzystuje dla własnych interesów kislevska mafia, jedyna organizacja ze wschodu, jaka przetrwała zniszczenie Kisleva przez Inwazję Chaosu. Zawierucha wojenna i sytuacja po jej zakończeniu sprzyjały przestępczym interesom i demoralizacji. Wśród tysięcy głodujących uchodźców z Kisleva, pozostawionych samym sobie na obcej ziemi, przepędzanych z kolejnych prowincji, pozbawionych ojcowskiej opieki cara i bojarów, przedstawiciele mafii czuli się jak ryby w wodzie. To oni zaprowadzili ład, pośredniczyli w kontaktach i negocjacjach z imperialnymi feudałami i rajcami. Haracz, jaki ściągali przy tym od swych rodaków i wymóg bezwzględnego posłuszeństwa, był przez Kislevitów traktowany w całej sytuacji jako mniejsze zło...

Wykup ziemi i budowa okazałej, piętrowej, murowanej gospody słono kosztowały. Pieniądze jednak nie były problemem. Znalazła się też siła żywa do wyrównywania terenu, odnowienia i pogłębienia studni, karczowania, murarki i stolarki. W okolicy, poza Kislevitami, krążyło też sporo orków - kilka walecznych, przetrzebionych wojną, zdesperowanych plemion zielonoskórych. Mafia załatwiła też ten problem, opłacając rozejm, a potem współpracę z orkami żywym towarem - kislevskimi dziewczętami, w większości sierotami wojennymi. Tak rozpoczął się jeden z bardziej intratnych procederów - handel niewolnikami z wykorzystaniem orczych i półorczych pośredników na szlaku prowadzącym przez Księstwa Graniczne i Złoziemie aż do pustynnej Arabii.

To oczywiście nie jedyne źródło utrzymania organizacji. Członkowie kislevskiej mafii (o samych sobie mówią Riebiata, szefów określają tytułem Kniaź), kontrolują wśród swych rodaków niemal wszystko, poczynając od religii, a na rozstrzyganiu sporów kończąc. Czerpią wielkie zyski z przemytu "Łagody" - silnie uzależniającego narkotyku, początkowo popularnego jedynie wśród weteranów i kalek wielkiej wojny, substancji, która najpierw znosi ból, ale z czasem, wraz ze zwiększaniem dawek, zamienia go w przyjemność, a potem w największą rozkosz (tym większą, im większy jest ból), co kończy się koszmarnymi okaleczeniami, a często śmiercią, uzależnionych. Riebiata przemycają też spaczeń i chaotyczne artefakty, w tym nasyconą Dhar broń, jakich nie brakuje na niedawnych polach bitew wschodu i północy. Zagarniają kontrolę hazardu nie tylko wśród społeczności kislevskiej, eliminują też konkurencyjne, lokalne bractwa złodziejskie i żebrackie, tworzą miejscowe gildie skrytobójców. W końcu mają wyłączność na wspomniany już handel ludźmi do zamorskich haremów, burdeli, kamieniołomów, na areny krwawych walk i do mrocznych eksperymentów alchemików, czarowników czy nawet, choć to niewyobrażalne, skavenów.

"Mały Kislev", czyli Gospoda Gudinov, stanowi oko cyklonu całej działalności Riebiaty. To tam, na terenie "neutralnym", częstokroć zbierają się podczas upojnych uczt najwięksi kniaziowie dzielący między siebie strefy wpływów. Tam dobija się interesów, w wyniku których cierpią i umierają całe tysiące ludzi. To tam, w loszku wykopanym poniżej spiżarni, sąsiadującym z komorą krwawych walk psów i odurzanych arabskimi ziołami zapaśników i pięściarzy, torturuje i przesłuchuje się zdrajców, szpiegów i wszelkich wrogów Riebiaty. Ciała, czy raczej to, co z nich zostaje, topi się w gliniance - niewielkim stawie położonym o sto kroków na północ od zabudowań, w niewielkim lasku.

Kiedy akurat walki i dotyczące ich zakłady nie mają miejsca, w większej podziemnej sali odbywa się aukcja unikalnych przedmiotów magicznych i młodych kobiet - bezimiennych dziewic zamienianych w seksualne zabawki przez nowych panów pochodzących najczęściej z Imperium... W przerwach, w tym samym pomieszczeniu, przesiąkniętym odurzającym zapachem rozpaczy, krwi i bólu, można zagrać w kislevską ruletkę - obstawiając wysokie zakłady i wsadzając dłoń w jeden z pięciu glinianych dzbanów. W jednym z nich kryje się podrażniona żmija i śmierć poprzedzona długą agonią, ale w dzisiejszych czasach ludzie są wystarczająco zdesperowani, by ryzykować wszystko dla sum stanowiących równowartość ich rocznych zarobków...

Siergiej Gudinov jest powszechnie lubiany, wszyscy wołają mu tutaj "wujaszku", proszą o radę, szanują, dają potrzymać na kolanach swoje dzieci. Gospodarz karczmy to rzeczywiście dobry, wylewny i ciepły człowiek, ale Siergiej jest niczym innym jak popychadłem mafii, jej własnością. Ma długi, których nigdy nie spłaci, ma grzechy, które męczą go po nocach. Każdy dzień jest dla niego kredytem życia jaki zaciągnął u Riebiaty. Choć nie ma rodziny, to zależy mu na zbyt wielu ludziach, których losem wciąż można go szantażować... Ach - powiecie pewnie, że Siergiej ma przecież żonę, że to rodzina. Niestety nie do końca. Nadja Siergiejevna należy do Riebiaty, odpowiada za kontrolowanie Gudinova i bezpieczeństwo gospody. To kobieta równie niebezpieczna, co piękna. Zabija od dzieciństwa, ma to we krwi, równie mocno, jak bezwstydne posługiwanie się swoimi wdziękami w realizacji celów swoich i organizacji, która jest dla niej wszystkim. Gudinov boi się "żony", choć udaje mu się to ukryć za nerwowym rechotem, żarcikami i nieodłącznym kuflem piwa. Sztuczki Nadji nigdy na niego nie działały, nawet kiedy jeszcze nie był świadom jej umiejętności i mrocznych zainteresowań. Zresztą Gudinov zawsze wolał mężczyzn. Ma wyraźną słabość do jeszcze jednej charakterystycznej postaci karczmy - wielkiego Norsmena o imieniu Olaf. To robiący wrażenie, potężnie umięśniony, krótko obcięty, jednooki, jasnowłosy wykidajło, któremu pięści i kastet wystarczą by rozbroić nawet opancerzonego przeciwnika z długą bronią. Twarz ma pokiereszowaną, jakby w swoim, może trzydziestoletnim, życiu zdołał oberwać wszystkim, co tylko możliwe. Ta pobliźniona i zgrubiała twarz nie lęka się już niczego... Olaf jest kochankiem Nadji i choć publicznie nie ujawnia łączącego ich namiętnego uczucia podtrzymując pozory sielankowości w karczmie, to pod byle pretekstem może sprowokować bójkę z każdym, kto zbyt odważnie flirtuje z "żoną" Gudinova.

Cóż, oto jaka jest prawda o "Małym Kislevie", gospodzie Gudinova. Wolicie ją od cukierkowatej potocznej wersji? Nie mam do was o to żalu. Usiądźcie, napijcie się i zapomnijcie o wszystkim co powiedziałem. Tak będzie prościej i bezpieczniej. Chyba że jesteście heroicznymi poszukiwaczami przygód... Jesteście nimi?

W takim razie może weźmiecie zlecenie od kilku zdesperowanych osób, których ukochane dzieci, konkretnie córki, niedawno zaginęły? Miejscowi przedstawiciele wymiaru sprawiedliwości jak zwykle nie stanęli na wysokości zadania, być może dlatego, że, choć urodziwe, zaginione dziewczyny nie miały zbyt wpływowych i zamożnych rodziców. Teraz jednak ci rzemieślnicy i uliczni handlarze wspólnie złożyli się na całkiem przyzwoitą sumkę, o którą warto powalczyć. Może wam zaufają?

Tropy wskazują na to, że niedługo przed zniknięciem każdą z panien interesował się jakiś przystojny młodzieniec, najpewniej Kislevita. Rodzice nic o tym nie wiedzą, te informacje można będzie zdobyć dyplomatycznie od rodzeństwa zaginionych, wścibskich sąsiadów czy miejscowego (i zazdrosnego) młodzieńca, który widywał konkurenta kręcącego się wokół wybranki jego serca. Ten miejscowy młodzieniec najpewniej będzie chciał przyłączyć się do drużny, albo sam wyruszy na poszukiwanie zaginionej ukochanej. W trakcie przygody BG mogą więc natknąć się na jego, mniej lub bardziej identyfikowalne, szczątki...

Rzeczywiście, za wszystkim stoi Riebiata, której kislevski "towar" już nie wystarcza. Dostali zlecenie na trzy młode dziewczyny o podobnym typie urody (np. szczupłe brunetki o ciemniejszej karnacji i ciemnych oczach) z wymogiem znajomości reikspiela i imperialnej kultury, w dodatku dziewice. Wysłano więc w teren gładkich wywiadowców, którzy namierzyli w mieście i jego bezpośredniej okolicy kilka lub kilkanaście potencjalnych celów, nawiązali z nimi kontakt (rozmowy przy studni, niezobowiązujący flirt na targu, szepty przy oknie), dokonali selekcji kandydatek (prawdopodobieństwo dziewictwa, obycie, język, wdzięk, sytuacja rodzinna, "dostępność" czyli ocena problematyki porwania, itd), rozkochali je w sobie, zawrócili w głowie, zaproponowali wspólną romantyczną ucieczkę lub skusili czymś innym, wreszcie zwabili w odosobnione miejsce sam na sam i porwali.

Bohaterowie znajdą może jakieś liściki (jeśli założymy, że obie strony umiały pisać i czytać, co jest mało prawdopodobne), ale przede wszystkim będą musieli dotrzeć do osób, którym dziewczyny się zwierzały (na pewno nie wszystkie tak czyniły), albo do czujnych plotkarek. Może bliskie i zaufane osoby zaginionych (ale nie rodzice) znają jakieś szczegóły okoliczności zaginięć. Wszak młode i podniecone całym przedsięwzięciem panny mogły chcieć zostawić rodzicom jakieś pocieszenie po swojej ucieczce, albo, przygotowując się do niej, radzić się przyjaciółek. Ustalenie, że za wszystkim mogą stać Kislevici (obcy akcent w posłyszanych rozmowach, itd.) to dopiero początek. Czy drużyna dojdzie do tego, jak skrępowane (może odurzone) dziewczyny wywożono za bramę miasta lub przez rogatki? Może w beczkach, może po prostu na wozach.

Czy Riebiata opłaca strażników miejskich, aby przymykali oczy na niektóre transporty? Cóż, BG też mogą korumpować i wyciągać wszelkie informacje. Mogą namierzyć w jakiś szynku grupkę Kislevitów i śledzić tych młodszych i przystojnych. To może skończyć się rozlewem krwi.

A może BG mają kontakty w lokalnym i "rdzennym" światku przestępczym, który ostatnio przegrywa wyścig o dominację kryminalną w mieście, eliminowany przez Kislevitów właśnie? Jakiś "swojski" oprych może znać miejsca spotkań konkurencji, może nawet słyszał, że szykują coś "grubszego" i interesowali się "naszymi" dziewczynami.

Tropy mogą być różnej natury, podpowiedzi fabularne uzależnione od inteligencji bohaterów (właściwie graczy, chyba że MG chce testować inteligencje postaci), ale śledztwo nie powinno być zbyt banalne, ani za trudne. W ostateczności jedna z dziewczyn może uciec Riebiacie i wrócić do rodziców (oczywiście mafia wyśle za nią zabójców, by zatrzeć ślady) a potem zdradzić drużynie kilka ogólnych informacji o okolicznościach porwania (bez szczegółów, bo "była noc, byłam otumaniona i przerażona") i znacznie więcej o poprzedzającej je znajomości z pewnym chłopakiem o imieniu Ivan albo Vadim... Może widziała tatuaż, który opisze, a BG zidentyfikują gdzieś "na mieście" jako znak Riebiaty?

W końcu, po nitce do kłębka, BG dotrą do "Małego Kisleva", przejrzą jego iluzję (gdy już się coś podejrzewa, nie powinno być to trudne) i zapewne trafią do piwnic przybytku, gdzie dobija się targów o żywy towar. Należy pamiętać, że Kislevici na swoim terenie są bardzo niebezpieczni. Jeśli drużyna będzie deptać mafii po piętach już wcześniej, w mieście, to w karczmie może być przygotowana na nią zasadzka. Z drugiej strony bohaterom mogą pomóc zbrojni lokalnego możnowładcy lub oddział straży, oczywiście jeśli gracze odpowiednio to rozegrają i drużyna zawczasu przedstawi komu trzeba twarde dowody. Nie można jednak wyręczać bohaterów, więc po opanowaniu karczmy, okaże się, że nabywca porwanych dziewcząt niedawno odjechał. Jakichkolwiek "pomocników" drużyna by nie posiadała, potrzebni oni będą do wiązania i pilnowania bandytów z gospody, zaś BG zmuszeni zostaną do emocjonującego pościgu za wozem / karocą / karawaną wiozącą nieszczęsne dziewczyny i ostatniej walki z czarownikiem, kultystami lub kimkolwiek, kogo MG obsadzi jako nikczemnego klienta Riebiaty.

Kolejna partia różnorodnych pomysłów do wykorzystania na sesjach dark fantasy.

GARGULEC

Ożywiony w magiczny sposób kamienny maszkaron. Morduje ludzi, ale nikt nie zdaje sobie z tego sprawy, nie ma świadków. Gargoyla nie może się ruszyć, jeśli ktoś na nią patrzy. Dla każdego obserwatora a nawet kogoś badającego ją z bliska, jest po prostu zwykłą, nieruchomą, kamienną, grubo ciosaną figurą przedstawiającą przygotowanego do skoku demonicznego stwora o złożonych skrzydłach i podkurczonych szponiastych łapach. Jeśli jednak choć na chwilę spuścić z niej wzrok lub stracić z oczu z powodu ciemności, mgły, itp. (nikt nie może patrzeć na gargulca) to wówczas maszkaron przesunie się w kierunku swojej ofiary - znajdującej się najbliższej żyjącej i inteligentnej istoty... Gargoyla nie zabija zwierząt - kotów, psów i koni. Takie istoty nie są w stanie swoim aktem obserwacji powstrzymać maszkarona od ruchu, ale czują nienaturalne zachowanie kamienia i mogą przed tym ostrzec.

Można założyć, że potwór jest w stanie pokonać w ciągu każdej sekundy kiedy nikt na niego nie patrzy około 10 - 15 cm. NIE MOŻNA zobaczyć ruchu posągu, ale w pewnych sytuacjach (np. tuż przy ofierze) wydaje się, że figura nie tylko została nagle przesunięta, ale i zamieniona na inną - gargoylę z wyciągniętymi łapami, jakby w atakującej pozie.

Jeśli stwór będzie zbyt dużym wyzwaniem dla graczy, można przyjąć, że krew ofiar zostaje na kamiennym "ciele" figury i może zostać dostrzeżona. W innym przypadku krew zostaje wchłonięta przez gargoylę. Żadna nie magiczna (nie poświęcona) broń nie zrobi jej żadnej krzywdy. Gargoyla jest ciężka, ale potrafi przemieszczać się przez przeszkody terenowe, nawet przez rozpadliny. Porusza się, jakby ktoś ją po prostu przestawiał z miejsca na miejsce, w momencie, kiedy nikt na nią nie patrzył.

Sposoby walki z bestią zależą od koncepcji MG. Być może lustro lub zwierciadło zablokują jej możliwość poruszania się (na zasadzie obserwacji samej siebie). Rozwiązaniem może być także wstawienie gargulca do płynącej wody (rzeka, strumień, morze). Jeśli założymy, że maszkaron ma jakiś związek z żywiołem ziemi (kamień - skała), to woda może uwięzić bestię lub nawet ją uśmiercić. Inne sposoby pokonania gargoyli to zrzucenie jej z bardzo wysoka i obserwacja upadku (brak aktu obserwacji pozwoli jej "ożyć" i przemieścić się) - wówczas roztrzaska się, ewentualnie zakopanie głęboko pod ziemią i przygniecenie ciężkimi kamieniami.

Idealne zastosowanie: detektywistyczna przygoda z miejscem akcji na terenie budowy olbrzymiej katedry. Za mordami kryje się wyrzucony z pracy (zabity przez konkurentów?) architekt i czarownik, który z zemsty "ożywił" jedną z gargoyli (ewentualnie jego duch wcielił się w maszkarona) zabijającą po kolei, na przykład nocami, osoby, które naraziły się jej stwórcy. Możliwe ślady na miejscu zbrodni to głębokie odciski posągu i nietypowe obrażenia, jakby zadane potężną bronią obuchową. W takim scenariuszu gargulec nie zabija kogo popadnie. Realizuje plan z określoną ilością i kolejnością ofiar, ale może go zmienić, jeśli drużyna wpadnie na jego ślad...

BRAT BLIŹNIAK

Jeden ze szlachetnych Bohaterów Graczy może posiadać swoje mroczne odbicie, nikczemne alter ego, brata bliźniaka, z istnienia którego nie zdaje sobie sprawy. Bliźniak jest zdeformowany (w Warhammerze może być to mutant), pokrzywione ciało jest odbiciem spaczonej psychiki. Stwór ten jest groteskową wersją swego idealnego brata - postaci gracza. Wędruje za nim jak cień: niewidoczny, żyjący jak zwierzę, czujny, jednocześnie zazdrosny o swego brata i dziwnie go kochający, obłąkańczo chroniący. Miłość i zawiść w jednym. Dużo czasu upłynie, zanim bohater lub jego towarzysze zaczną zestawiać drobne wydarzenia i fakty mające miejsce na przestrzeni wielu przygód. Wynaturzony bliźniak może z ukrycia pomagać bratu (np. uwięzionemu przeciąć więzy, coś podrzucić, zagryźć wartownika pilnującego brata), zawsze jednak w taki sposób, by nikt nie odkrył jego tożsamości, nie miał możliwości go zobaczyć. Z jednej strony może się więc wydawać, że jeden z bohaterów ma swoistego anioła stróża - jakiegoś opiekuna być może magicznego pochodzenia. Jednak obecność groteskowego brata to także zabójstwo dziewczyny, z którą BG romansował (i o którą był oczywiście zazdrosny), ciężkie pobicie lub utopienie drobnego złodziejaszka, który złapany przez drużynę na gorącym uczynku, został litościwie puszczony wolno, itp, itd. Włóczący się za drużyną stwór jest jak Gollum z "Władcy Pierścieni" - zawsze w cieniu, dwa kroki wstecz, rozdzierany przez sprzeczne uczucia, żyjący poza cywilizacją, równocześnie kochający i nienawidzący samego siebie i brata, wstydzący się swego pokracznego wyglądu. Wiele jego decyzji i czynów może zależeć od zachowania i wyborów "pięknego" braciszka, którego stwór będzie podsłuchiwać i podglądać, śledzić, ochraniać, mścić i naśladować w sobie odpowiedni, groteskowy, nieszczęsny sposób.

Taki brat bliźniak to "nieświadomy sekret postaci". Wymaga trochę pracy od MG, ale nadaje prowadzonym przygodom dodatkowy mroczny i tajemniczy wymiar.

GRZĄSKI KOBIERZEC

Niewinnie wyglądający kobierzec, rozpostarty na podłodze pomieszczenia lub korytarza, dzielący bohaterów od sejfu czy innego celu okazuje się być magiczną pułapką. Każdy, kto stanie na grubej, mięsistej tkaninie, zapadnie się w nią nienaturalnie głęboko, jak w grząskie bagno. Kobierzec zasysa ofiarę coraz głębiej, w jakiś inny wymiar (bo przecież nie pod podłogę, to nie jakaś prymitywna zapadnia!) krępuje ruchy jak w grzęzawisku, wysysa siły z człowieka, aż do śmierci przez uduszenie, kiedy głowa ofiary zniknie pod poziomem materiału...

Kobierzec jest oczywiście silnie magiczny, wedle uznania MG może być łatwopalny albo wręcz odwrotnie. Może wyrastać z podłogi jak gruby wzorzysty porost, albo da się go złożyć czy zrolować jak materiał - na lewej stronie może nie być tak niebezpieczny. Wydostanie się z grzęzawiska bez pomocy będzie trudne, podobnie jak przeskoczenie kobierca - powinien być na tyle duży, żeby móc spełniać swoją ochronną funkcję.

MORD ZE SNÓW

Jeśli pamiętacie "Koszmar z ulicy Wiązów", to wszystko już wiecie. Chodzi o mroczną magię i niezwykłe zabójstwa śpiących osób dokonane przez śniącego się im potwora w czasie koszmaru. Ofiary bestii śniły, że są przez nią atakowane i rzeczywiście, ich ciała odnosiły prawdziwe, najczęściej śmiertelne, obrażenia, identyczne z tymi otrzymywanymi jednocześnie w koszmarze sennym. Umierając we śnie, umierali na jawie. Świetny pomysł, który warto przenieść do przygód. Oniryczny, nierealny świat snów nie rządzi się tymi samymi prawami co rzeczywistość. Słabi fizycznie i niedomagający ludzie mogą stać się w krainie Morfeusza mocarzami, drobne grzeszki i wyrzuty sumienia mężnych rycerzy w koszmarze sennym mogą przybrać formę demonów i fizycznych przeszkód. Możliwość wspólnego śnienia, współdzielenia koszmaru i pomagania w nim sobie nawzajem, powinna pozwolić drużynie pokonać lub odegnać złą istotę żerującą na bólu i krwi śpiących ludzi. Niestety, fabułę tej przygody MG będzie musiał wymyślić samodzielnie.

PODZIEMNE ZŁO

Ponownie inspiracja filmowa. Tym razem dotyczy obrazu "Wstrząsy". Kolejnych części tego filmu powstało tylko nieco mniej niż "Koszmaru z ulicy Wiązów". Chodzi o żarłoczne, agresywne potwory żyjące pod powierzchnią ziemi, potrafiące szybko się w niej poruszać i czułe na wszelkie dźwięki. Mogą to być dziwne, gigantyczne robale czy smocze czerwie, albo coś jeszcze dziwniejszego, na przykład stwory składające się z posklejanych nieumarłych szczątków ludzkich - oryginalne dzieło nekromanty wywiedzione wprost z katakumb. Takie bestie szybko przekopują się przez grunt, atakują niespodziewanie, wciągają pod ziemię i zabijają (mogą też składać jaja w umierających, pogrzebanych głęboko ofiarach). Są ślepe i nie grzeszą inteligencją, ale stanowią straszne zagrożenie. Uciec przed nimi można jedynie na skały, przez które się nie przebiją, lub na dachy solidnych budynków. Potwory dopadną konie, pieszych, wozy, przekopią się do piwnic, podkopią podłogi domów a nawet zawalą drewniane konstrukcje. Nadają się idealnie na przygodę typu "survival" gdzieś na prowincji.

WODA POD ZIEMIĄ

Wymieszanie dwóch żywiołów, czy zderzenie na pozór niepasujących elementów scenografii może przynieść ciekawy efekt podczas przygody. Warto sięgać po takie chwyty, zwłaszcza kiedy prowadzona przez nas drużyna po raz kolejny trafia w "ograną" już lokację. Niech za przykład posłużą nam przysłowiowe "lochy". Podziemia w fabule zdarzają się nader często. Kiedy już wyczerpią się ich rodzaje, zarówno te sztuczne (katakumby, skarbce, kanały, kopalnie, krypty), jak i naturalne (pieczary, groty, jaskinie), pora znacząco zmienić ich środowisko.

Na przykład wprowadźmy tam wodę. Nie chodzi o kilka wilgotnych czy zalanych miejsc i przysłowiowe kapanie z sufitu tylko o wodę w naprawdę dużej ilości. Wodę, która zalała do jakiegoś poziomu cały podziemny kompleks. Może to być wynik trzęsienia ziemi lub celowego ludzkiego działania. Atrakcja dla graczy, utrudnienie dla postaci. Woda jest zimna, wychładza ciało, grozi utonięciem i zalaniem pochodni, utrudnia eksplorację, walkę, ucieczkę, wykrywanie pułapek i zasadzek, czasami zmusza do nurkowania i pływania, spowalnia, ukrywa w sobie dziwaczne istoty, zarówno te przyczajone na dnie, jak i te szybkie, małe i zwinne, bardzo żarłoczne i działające w stadzie jak jaskiniowe piranie... W zależności od wielkości "lochów" (wielki labirynt katakumb, podziemne miasto połączone z kopalnią), drużyna może być nawet zmuszona do zbudowania tratwy lub zdobycia jakiejś łodzi. Jeśli bohaterowie zdecydują się pokonywać wąskie korytarze pieszo, zalani wodą po kolana lub pas, to być może przyda się jakaś mała tratwa do holowania zapasów i ewentualnych łupów.

Woda to ciekawe medium do przekazywania różnych emocji. Może bulgotać, zmieniać temperaturę i przejrzystość, usypiająco szumieć, denerwująco kapać, niespokojnie się burzyć, groźnie szumieć.

W podziemiach gdzie woda nie stoi w miejscu, zatopionych przez rzeki, można dzięki różnicom poziomów natknąć się na wodospady, na pozór ślepe korytarze i naturalne pułapki, jak ślepe komnaty czy kawerny, w których nagle podnosi się poziom wody (na skutek pływów lub pokonywania przez rzekę pewnych elementów podziemnej architektury).

Katakumby, czyli masowe podziemne grobowce, zupełnie inaczej wyglądają zalane wodą. Resztki kości, zmumifikowanej tkanki i całunów, szczury - to wszystko pływa, dryfuje, przemieszcza się. Woda może podmywać niektóre ściany, przypory, doprowadzać do zawałów, porywać niespodziewanie silnym prądem w niezbadaną ciemność.

Z kolei wydobywanie złotych precjozów spod wody, a wcześniej samo ich odnalezienie na dnie, to męczące, czasochłonne zajęcie. Można się pochorować i nabrać wstrętu do wody.

Walka z wampirem, który znajdzie sobie bezpieczną kryjówkę w zalanych podziemiach (płynąca woda wedle niektórych podań ma mu przeszkadzać, ale to jedna z wielu wersji legendy) przyjmie zupełnie inny wymiar. Czujny krwiopijca zostanie obudzony z letargu jakimkolwiek większym poruszeniem toni przez bohaterów, doskonale nurkuje i nie musi wynurzać się do zaczerpnięcia oddechu, a wciągnięty pod wodę człowiek nie krzyczy…

Jak widać zmiana środowiska niektórych ogranych lokacji może działać odświeżająco. Polecam spróbować!