Dark Fantasy Role Play: "Uczta dla wron" - sesja nr 7 kampanii "Wichry zimy"

.
- Witaj! Poniżej znajdziesz pomysły na przygody, scenariusze rpg, generatory i opowiadania w klimatach fantasy - wszystko (poza poezją i scenariuszami do Gemini rpg) autorstwa Maestro, choć często inspirowane różnymi źródłami. Fani systemów Warhammer, Monastyr, Gemini, Warlock!, Cień Władcy Demonów, D&D, Veasen czy Symbaroum i innych światów RPG powinni znaleźć tu coś dla siebie. Szczególnie chciałbym pomóc początkującym Mistrzom Gry. Nie szukajcie tu rzeczy, które szybko się dezaktualizują. To ma być źródło konkretnych inspiracji do sesji gier fabularnych z niewielkim dodatkiem teorii rpg. Krwiste mięcho role playing.

"Uczta dla wron" - sesja nr 7 kampanii "Wichry zimy"

Posted by Maestro On 0 komentarze

Kości zostały rzucone. Armia Stannisa okopała się między dwoma zamarzniętymi jeziorami, przenosząc na wyspy północnego akwenu wieżę sygnałową i atrapy innych zabudowań. Wrogie oddziały chciano zwabić na lód, usiany zamaskowanymi przeręblami, imitacjami drzew i krzaków. Blask wielkiego paleniska został przesunięty o kilkaset metrów. Śnieżna zadymka wciąż trwała utrudniając prace, ale także maskując przygotowywane zasadzki. Usypano śnieżne wały wzmacniane pniami, wykopano wilcze doły, powiększono przeręble, zaostrzono pale, wydrążono okopy, wbito w śnieg drzewa oplecione linami, mające odciąć drogę ucieczki wroga. Zarżnięto większość z nielicznych ocalałych koni by wypełnić żołądki. Wzmożony wysiłek i podniecenie przed oczekiwaną bitwą polepszył nastroje, przeciął wrzód marazmu i fatalistycznej bezczynności. Omeny sprzyjały Stannisowi. Arya Stark zbiegła z Winterfell i była bezpieczna u ludzi króla. Pojmany i przesłuchany został Theon Sprzedawczyk z rodu Greyjoyów. Północ chciała śmierci zdrajcy i Jego Miłość potwierdził, że sprawiedliwości stanie się zadość – przed bitwą Theon miał zostać zgładzony w obliczu Starych Bogów (na wyspie z czardrzewem), zwyczajem północy mieczem i rękoma władcy. Aby zadowolić Boga Światła egzekucja miała zostać wykonana przez króla jego magicznym mieczem – Światłonoścą, zaś ciało zdrajcy miało spłonąć w wielkim palenisku wieży sygnałowej. Czerwonemu Bogu miano oddać też Karstarków, ale zbrojni z Karholdu, nie wiedzący o planowanej zdradzie swego kasztelana, chcieli walczyć za Północ. Niemniej ich siły rozdzielono, a odpowiednio przesunięte obozowisko Karstarków obsadzili górale wraz z rodem Reedów i kilkoma rycerzami południa. Niespodziewanie dowództwo nad tą grupą król powierzył sir Erykowi z Szarej Kompanii, do której włączono jednocześnie siedmiu żelaznych ludzi wykupionych z niewoli Gloverów (Deepwood Motte) przez dziwacznego podróżnika z dalekiego Braavos. Szara brać miała wraz z klanem Norrey’ów ukryć się w śniegu na skraju południowego jeziora i po przepuszczeniu nieprzyjacielskiej armii odciąć jej odwrót.

Przygotowania trwały dwa dni, ukończono je na czas.

Tymczasem do drużyny BG w Szarej Kompanii dołączyła nowa postać, zwiadowca – niepozorna dziewczyna o imieniu Vena (zwana też „Łasicą”), świetnie radząca sobie w dziczy i umiejętnie posługująca się łukiem. Jej talent do zastawianie pułapek został dobrze wykorzystany przez kompanię, w której krzepła nowa kadra oficerska i podoficerska. Bezpośrednim zastępcą dowódcy (zwyczajowo kapitana kompanii), czyli sir Eryka, został, wbrew oporom chorążego Borga, sir Jon Hollard. Virion awansował na sierżanta odpowiedzialnego za dyscyplinę; odtąd miał kierować oddziałową żandarmerią, niezbędną do utrzymania w ryzach bandy szumowin i morderców nazywających się Szarą Chorągwią. Mucha, którego talenty wreszcie doceniono, został furierem – podoficerem od dostaw żywności i wyposażenia, pomocnikiem Kwatermistrza Dratwy. Siódmy wciąż przebywał w lazarecie, gdzie odwiedził go służbowo Virion chcący wyjaśnić sprawę zaniedbanych cięciw i łęczysk broni strzeleckiej… Kell i Vena, znający się od dawna i dobrze rozumiejący, stanowili trzon kompanijnych zwiadowców. Warg za pomocą swej wiernej mewy regularnie przeprowadzał rozpoznanie powietrzne śledząc wojska nieprzyjaciela. Kalispera, najwięcej czasu spędzająca w lazarecie, u boku Willa Łapiducha, nie została więcej wezwana do królewskiej kwatery. Być może ze swoim czarem zbytnio przypominała Stannisowi czerwoną kapłankę, a może Jego Miłość po prostu nie miał na to obecnie czasu. Musiała za to poradzić sobie z kilkoma symulantami pragnącymi ominąć nadchodzący bój oraz odmówić cielesnych uciech i czułości tym, którzy, jakoby przeczuwając własną śmierć, chcieli zdobyć ją "na współczucie".

Virion z sobie typową bezpretensjonalnością pojednał się z bratem Maronem i objął tymczasową komendę nad pozostałymi żelaznymi ludźmi, pomrukującymi coś o odbiciu Ashy z rąk króla...
[Uwaga: poniżej pewne spoilery dotyczące niewydanego tomu "Sagi lodu i ognia"].

Zanim nadeszli Freyowie a potem oddziały Manderly’ch, obóz królewski opuścił sir Justin Massey. Ruszył na północ z Aryą Stark, Alysane Mormont, bankierem z Braavos, kilkoma ludźmi i zwiadowcami z Czarnej Straży. Miał zatrzymać się na Murze a potem ruszyć za Wąskie Morze i wrócić z tysiącami mieczy Wolnych Kompanii. Najwyraźniej Szara Chorągiew zrobiła na królu Stannisie tak dobre wrażenie, że postanowił nająć dla swej sprawy inne, liczniejsze, słynniejsze (i droższe) grupy najemników. Sir Justin wymógł na sir Eryku i sir Jonie obietnicę wytrwania przy królu i poprosił o opiekę nad bliską swemu sercu Ashą Greyjoy. Wpływy rycerzy oddanych Czerwonemu Bogu zmalały wyraźnie podczas niedyspozycji sir Godry’ego i Cleytona, ale córka krakena była typowana przez niektórych na kolejną ofiarę ognia...

Szarzy bracia pracowali w pocie czoła, podobnie jak większość zbrojnych armii Stannisa. Cały czas sypał śnieg, rosły zaspy, kąsił wicher. Stopy po krótkim marszu przeradzały się bryły lodu, dłonie grabiały z zimna. Słońca, księżyca i gwiazd nie było widać od tak dawna, że ich wspomnienie wydawało się snem. W obozie Szarej Kompanii pojawiły się typki wypytujące o strzelca, który zranił sir Godry’ego, ale zmyły się po zainkasowaniu kilku kontuzji.

Wreszcie nadeszli Freyowie. Pośród płatków śniegu zamajaczyły sylwetki pierwszych zwiadowców, przepatrywaczy a potem konnej awangardy. Dowodzący sir Jon wraz z Virionem leżeli pod śniegiem na przedzie reszty szarych braci skrytych za (i pod) pniami i zaspami. Zapobiegli odkryciu swoich pozycji, a Hollard przelał pierwszą tego dnia krew. Dopiero kiedy szeregi nieprzyjaciela przemaszerowały i pojawiło się kilka wozów nielicznego taboru, Szara Kompania wraz z góralami ruszyła do akcji zamykając sak. Było to ryzykowne, bowiem nikt nie sprawdził (wątpliwość wyraził jedynie Mucha), czy za garstką wozów nie posuwa się jakaś straż tylna.

Szturm na tabor rozgrzał zmarznięte ciała bohaterów. Porucznik Hollard i sierżant Virion walczyli w pierwszej linii, Kell i Vena wraz z kilkunastoma kusznikami strzelali z trzeciej, Mucha zadekował się początkowo odrobinę dalej, ale po natarciu dołączył do Cristiana Borga i spełniał się w dobijaniu ofiar brutalnego chorążego. Szarzy bracia i górale rzucili się do łupienia wozów. Sir Jon musiał krzyczeć, Virion i Borg rozdawać razy, ale opanowano ludzi. Zdobyty tabor rozprzężono i ustawiono tak, by utrudnić wycofywanie się oddziałów nieprzyjaciela. Na miejscu, poza nielicznymi, został Mucha pozyskując zapasy dla swoich. Reszta ruszyła w kierunku północnego jeziora, w ślad za główną kolumną Freyów. Wiatr ucichł, opady zelżały, widoczność nieco się poprawiła. Osłaniany przez czujną Venę, Kell oczami mewy znów zajął się powietrznym zwiadem zdając sobie sprawę, że od południa mogą nadejść kolejne oddziały. Wkrótce odkrył kilka setek jeźdźców pod sztandarami trytona Manderly’ch, niespiesznie zbliżających się do rejonu walk. Po jakimś czasie zagrożenie dojrzał również Mucha i brawurowo, przebrany w barwy Freyów, ruszył konno w stronę nadciągających.

Szara Kompania i klan Norreyów ominęli kolejne śnieżne wały i usłyszeli bitewny zgiełk nieopodal, od północy. Jako że w tamtym kierunku miał znajdować się sir Eryk, Hollard poprowadził tam ludzi. Zobaczyli przed sobą kłębowisko kilkuset walczących, głównie pieszo, w tym kilkunastu rycerzy. Bój był wyrównany i przybycie Szarej Chorągwi oraz górali przeważyło szalę. Prowadzący Hollard i Virion wpadli w piekielny zamęt, pomiędzy kwiczące konie, wyjących ludzi, głębokie krwawe błocko, trupy i obłąkańczy szczęk żelaza. Ciała, broń, uprzęże wierzchowców i breja pod nogami utrudniały ruchy, podobnie jak przydatne wcześniej „niedźwiedzie łapy”. Topór Viriona i valyriańska stal rapiera sir Jona siekły, dźgały i rozpruwały ludzi. Zadawano i parowano ciosy. Raniono i zabijano. Nikt nie dawał pardonu, górale nie brali jeńców. Mimo bitewnego zamieszania Virion dostrzegł, że do sir Eryka, ku któremu Szarzy się przebijali, skrada się z jednoznacznymi zamiarami jeden z południowych rycerzy, być może znajomek sir Cleytona. Udany rzut toporem i szarża ukatrupiły podstępnego rycerza, sir Eryk został ocalony. Nagle wokoło zabrakło wrogów, stal umilkła uwydatniając krzyki i jęki pobojowiska. Pomimo rany głowy sir Eryk objął dowództwo nad całą zbieraniną. Sztandar Karstarków wciąż stał. Bohaterowie ledwo złapali oddech, gdy na wschodzie, w odległości 150 kroków, dostrzegli formującą się linię konnicy Manderly'ch. Kilkuset ciężkozbrojnych ustawionych w „płot” podzielonych na trzy hufce.

Tymczasem Vena i Kell przemieścili się na wysuniętą flankę swoich kompanów i korzystając z polepszenia pogody posłali nieliczne, ale celna strzały w końskie zady skrajnych szeregów Manderly’ch, wśród których od dłuższego czasu kręcił się Mucha ze swadą i aktorskim talentem przekonując do ruszenia w pogoń za Stannisem na północ. Mucha dawał z siebie wszystko i wszystko ryzykował, by odciągnąć wrogie wojska od przyjaciół. Udało mu się na pewien czas oszukać przeciwnika, złamać szyk konnicy i skierować jej prawy hufiec ku północy. Lewy hufiec nękany był pociskami sokolookiej Veny i Kella. To wszystko być może zapobiegło unicestwieniu Szarej Kompanii. Po dłuższej chwili zamieszania obie strony rozpoczęły rozmowę. Ludzie Manderly’ch wyraźnie nie byli zdecydowani co robić i kogo mają przed sobą. Sprzeczne okrzyki, chorągwie Karstarków i działanie bohaterów doprowadziły do wyjaśnienia zaognionej sytuacji. Ludzie Manderly’ch okazali się popierać (na razie biernie) króla Stannisa i nie zamierzali wchodzić w głąb pola bitwy, aby nie postradać życia z rąk nowych sojuszników. Z pomocą Muchy, który kursował między oddziałami i tym razem popisał się talentami dyplomatycznymi, ustalono metody komunikacji. Reszta bohaterów, wraz z góralami i szarymi braćmi, ruszyła ku odgłosom potyczek dobiegających gdzieś od strony północnego jeziora, na środku którego widać było łunę ognia płonącego na przeniesionej wieży. Zbrojni mogli by się długo błąkać poszukując walki, ale, dzięki orientacji Veny, w odpowiednim miejscu odbili ku północy wchodząc na taflę jeziora. Niemal od razu dostrzegli zmierzającą ku nim piechotę, wyraźnie poszarpaną i zdezorganizowaną. Sir Eryk trzeźwo rozkazał okopać się na sprzyjającym temu brzegu, zaś część grupy ruszyła do przodu, do momentu rozpoznania w nadchodzących ludzi Freyów. Po obu stronach zagrały cięciwy, szpica kompanii cofnęła się do umocnionej linii a potem wzmogła ostrzał. Fachowość szarych psów wojny zaowocowała szybkim złamaniem nieprzyjaciela: zbrojni Freyów nie zdołali zebrać się do szturmu, utknęli w przeręblach, ginęli od bełtów i strzał, rozpierzchli się w panice. Sir Jon otrzymał postrzał w plecy, na szczęście nie zagrażający życiu.

Po krótkim odpoczynku, opatrzeniu rannych i zmianie szyku kompanioni ruszyli na zachód wzdłuż jeziora. Tymczasem daleko za nimi hufiec Manderly’ch rozbił wycofującą się w ordynku kolumnę jeźdźców Freyów, czego świadkiem był Mucha. Ludzie lorda Białego Portu (Manderly’ego) rozciągnęli też linię wart na południowym wschodzie i wyłapywali uciekających z pola bitwy zbrojnych Dwóch Wież.

Mijały godziny. Bitwa zamierała. Król Stannis odniósł kolejne zwycięstwo, Freyowie zostali wybici niemal do nogi. Uciekinierów tropili w lesie klanowi myśliwi i zwiadowcy. Konnica Manderly’ego przyłączyła się do armii króla a „Lord Za gruby By Wsiąść Na Konia” spotkał się z Jego Miłością. Śnieg wciąż padał, ale nie miał tej siły co kiedyś.

Wygrana bitwa nie oznaczała zdobycia Północy. Był to jedynie wstęp do rozstrzygającego starcia. Prawdziwym wyzwaniem miało być Winterfell – wielka warownia obsadzona przez oddziały Boltonów i ich najwierniejszych stronników. Obleganie takiej twierdzy zimą było by szaleństwem. Zatem Stannis na pewno szykował jakiś fortel, być może z udziałem kruków Karstakrów, proporców Freyów i ludzi Manderly’ch.

Komentarz MG:

Prowadzenie bitwy to jedno z większych wyzwań dla MG. Tym razem zdecydowałem się na podejście z dwóch skrajnych perspektyw. Po pierwsze klasyczne odtwarzanie tego co robią i widzą bohaterowie Graczy, po drugie przesuwanie na mapie terenu znaczników oddziałów i bazgroły oddające aktualną sytuację strategiczną. Opisy samej walki, jej mechanika i taktyka tym razem były minimalistyczne, zredukowane. Wszystkim się spieszyło, aby w 3 godziny zakończyć ten etap kampanii. Udało się. Gracze bardzo się angażowali i świetnie się prowadziło mimo dużego ścisku i klaustrofobii ;-)). Niemniej przy kolejnej okazji (a potyczek i bitew nie będzie braknąć) położę większy nacisk na mechanikę, obrażenia i bardziej szczegółowe sceny indywidualnych starć.

Categories: RAPORTY Z SESJI