Dark Fantasy Role Play

Jak to wyglądało w średniowieczu na obszarach środkowej Europy?

Miejscowość mająca 10 tys. mieszkańców posiadał 15 - 20 stałych strażników byli to zapewne zwykle przeszkoleni ludzie, którzy dowodzili "patrolami obywatelskimi". Dzielili się na straż nocną i dzienną, dowodził nimi kapitan, który razem z resztą brał udział w patrolach. Do ich zadań należało pilnowanie ratusza, pilnowanie bram, zatrzymywanie włóczęgów i ludzi chodzących po nocy oraz pilnowanie czy nikt nie kantuje z miarami i wagami przy handlu.

Trzeba tu zauważyć, że po 22:00 (w przybliżeniu do 1 – 2 godzin) nie można było chodzić po mieście i o tej godzinie zamykano karczmy. Po zmroku, do godz. 22:00 idąc przez miasto należało mieć pochodnię lub inne źródło światła./Straż mogła dokonać przeszukania lub zatrzymania podejrzanego osobnika przemykającego uliczkami.

Myto płacono przy wjeździe do miasta i sprawa wyglądał tak, że straż miejska musiała radzie oddać zawsze taką samą kwotę bez różnicy ilu ludzi do miasta wjeżdżało (rozliczenie ryczałtem). Reszta z uzbieranej kasy trafiała do kieszeni strażników.

Podatków było wyjątkowo dużo począwszy od podymnego (danina od każdego domu mieszkalnego), przez przymus drożny (wymóg przejazdu określonym szlakiem i zatrzymania się – płatnego - w miastach posiadających ten przywilej), skończywszy na mycie.


KODEKS KAR

KAŻDY CZYN POSIADAJĄCY CECHY PRZESTĘPNE JEST TRAKTOWANY JAKO WYRAZ WOLI PRZESTĘPCZEJ, CZYLI JEST PRZESTEPSTWEM UMYŚLNYM.

OKOLICZNOŚCI WYŁĄCZJĄCE WINĘ
1 – Przypadek – Przestępstwa popełnione przez przypadek – z reguły były to zabójstwa – były uwalniane od kary publicznej nakładając karę prywatną zazwyczaj wraz z zobowiązaniami pokutnymi.
2 – Błąd – przestępstwo popełnione w wyniku rozbieżności pomiędzy wiedzą sprawcy o rzeczywistości a rzeczywistością uwalniały od winy – w praktyce występowało to przy cudzołóstwie (brak wiadomości o losie drugiego małżonka)
3 – Przymus – przestępstwo popełnione pod przymusem fizycznym nie do odparcia nie jest czynem sprawcy. Natomiast jeżeli sprawca był pod przymus psychicznym uznawano, że czyn został dokonany w wyniku wyższej konieczności (patrz przypadki wyłączające przestępczość czynu) i kary też nie ponosił.
4 – Niedojrzałość psychiczna – dzieci do lat 12 były niedojrzałe psychicznie – nie ponosiły kary w wyniku braku rozeznania, 14 – 15 ponosiły kary jeżeli działały z rozeznaniem. Unikano kary śmierci zastępując chłostą, wygnaniem, oddanie na wychowanie. Jeżeli dziecko miało opiekuna to on właśnie odpowiadał materialnie za jego czyny.
5 – Choroba umysłowa – tak jak w przypadku niedojrzałości psychicznej.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA CUDZE CZYNY
Odpowiedzialność rodzinna przy najcięższych przestępstwach. I tak więc konfiskata majątku, infamia, wygnanie groziły synom gdy ojciec popełnił ciężkie przestępstwo lub popadł w herezję.

STADIA REALIZACJI PRZESTĘPSTWA
Karalny był sam zamiar popełnienia przestępstwa. Karalne były groźby, czatowanie na drodze w celu rabunkowym czy popełnienia zabójstwa, posiadanie fałszywych pieniędzy, miar i wag oraz przedmiotów służących do podpalenia, noszenie broni w okresach zakazanych (pokój publiczny). Zabraniało się noszenia broni do gaszenia pożarów oraz wnoszenia kijów, maczug i siekier do karczmy, siedziby cechu oraz ratusza.

UDZIAŁ W PRZESTĘPSTWIE
1 – Współsprawstwo – kara była wymierzana wszystkim uczestnikom. W przypadku spisków przeciwko władzom miejskim karano organizatorów czy przywódców.
2 – Pomocnictwo – główny sprawca przy przestępcach zbiorowych był zwany „pryncypałem”. Dalej „pomocnicy właściwi”, którzy pilnowali bezpieczeństwa pryncypała, dostarczali sprzęt. „Szpiedzy” obserwujący ofiarę, dostarczający wiadomości o niej. „Zdrajcy” wydający sprawcę w ręce przestępcy. Ostatni rodzaj pomocnictwa był traktowany jako przestępstwo zdrady. Za pomocnictwo karano tak jak za współsprawstwo.
3 – Poplecznictwo i paserstwo – poplecznicy pomagający po popełnieniu przestępstwa lub ukrywający przedmioty pochodzące z przestępstwa byli karani tak samo jak właściwi przestępcy. Władza wychodziła z założenia że przestępcy nie mogli by działać bez ich pomocy. Poplecznicy zawodowi (np.: paserzy lub utrzymujący meliny złodziejskie) karani byli tak jak złodzieje (śmierć przez powieszenie), poplecznicy jednorazowi karano łagodniej (chłosta, wygnanie). Za posiadanie informacji o popełnionym lub zamierzonym przestępstwie i nie zawiadomienie władz odpowiadano jak poplecznik.
4 – Podżeganie – podżegacz odpowiadał tak samo jak sam sprawca przestępstwa.

PRZYPADKI WYŁĄCZAJĄCE PRZESTEPCZOŚĆ CZYNU
1 – Ochrona niektórych praw w drodze samopomocy – bezkarność zabicia przestępcy, jak złodzieja w nocy w domu, cudzołożnika przyłapanego na gorącym uczynku.
2 – Obrona konieczna – bezkarność działania napadniętego lub stającego w obronie zdrowia i życia innej osoby, mienia i honoru. Warunkiem bezkarności był pomyślny wynik procesu przeciwko zabitemu lub napadniętemu jeżeli ze skargą wystąpili krewni zabitego.
3 – Początek – bezkarność odpowiedzenia na zaczepkę, np.: słowną
4 – Stan wyższej konieczności – bezkarność czynu gdy popełniający cierpi na taki brak żywności i odzieży że nie może istnieć, został poddany przymusowi psychicznemu, pod ta kategorię podchodziło również cudzołóstwo popełnione na skutek długotrwałej nieobecności drugiego małżonka.
5 – Rozkaz – bezkarność czynu gdy został dokonany w wyniku wydania rozkazu przez osobę, której popełniający zbrodnię był winien posłuszeństwo. Działało to tylko gdy rozkazodawca przyznał się przed sądem, że taki rozkaz wydał.

WYMIAR KAR
1 – Okoliczności łagodzące – prawo obniżało wymiar kary w wypadku wątpliwości natury prawnej, gdy sprawca zdał się na łaskę miasta, upływu czasu, przynależności sprawcy do stanu wyższego, przebaczenia pokrzywdzonego, skruchy przestępcy, złego stanu zdrowia sprawcy, zwrotu ukradzionych przedmiotów. Złagodzenie kary polegało na wymierzeniu łagodniejszej kary od ustanowionej lub kary nie hańbiącej w miejsce hańbiącej (np.: ścięcie zamiast powieszenia)
2 – Okoliczności obciążające – podnoszono wymiar kary gdy czyn połączony był z naruszeniem lub złamaniem miru, popełniony był przeciwko osobie wobec której sprawca pozostawał w stosunku pokrewieństwa, poddaństwa, zależności służbowej, ofiara była stanu wyższego, gdy czyn spowodował szczególne szkody, był popełniany nagminnie, gdy przyłapano na gorącym uczynku. Taki sam efekt dawała recydywa.
3 – Zbieg przestępstw – stosowano kumulację kar, kary śmierci lub okaleczenia wykluczały kary pieniężne (obrażenie rady miejskiej -> nawiązka dla każdego rajcy; kilkukrotne zranienie -> kumulacja nawiązek za kolejne rany ale tylko do połowy wysokości główszczyzny)
4 – Zamiana kary – Kara śmierci lub okaleczenia mogła być zamieniona na karę pieniężną, ale osoba wykupująca się popadała w infamię. Kara pieniężna mogła być zamieniona na pozbawienie wolności.

RODZAJE PRZESTĘPSTW
1 – Przestępstwa przeciwko miastu – były to czyny będące zamachami ze strony innych grup ludności na interesy miasta, władz miejskich i warstw przez nie reprezentowanych w większości kara karą śmierci i konfiskatą majątku lub kary pieniężne.
a) przeciwko obronności miasta: przechodzenie przez fosę i mury obronne – śmierć przez ścięcie
b) zbiegnięcie z miasta w obliczu wroga, a tym samym osłabienie obronności – śmierć przez ścięcie i konfiskata majątku.
c) przywleczenie zarazy – śmierć przez ścięcie
d) uchylanie się od pomocy w gaszeniu pożarów – śmierć przez ścięcie
e) wytoczenie skargi przeciwko obywatelowi miasta przed obcym sądem – kara pieniężna publiczna
f) wstrzymywanie się od pogoni za przestępcą – kara pieniężna publiczna
g) nieposłuszeństwo wobec wyroków sądowych – kara pieniężna publiczna
h) rozgłaszanie tajemnic urzędowych – kara pieniężna publiczna
i) opór stawiany urzędnikom miejskim – kara pieniężna publiczna
j) pobicie lub zranienie woźnego miejskiego w czasie pełnienia obowiązków – śmierć przez ścięcie
k) zakłócanie nocy hałasami, awanturami, pijaństwem, strzelanie (ogólnie przeciw porządkowi publicznemu) – kara pieniężna publiczna
2 – Przestępstwa przeciwko religii – w zasadzie należały do kompetencji kościelnych
a) herezja – śmierć przez spalenie na stosie
b) apostazja (dobrowolne, świadome i całkowite odejście od uznanej wiary, porzucenie przez kapłana stanu duchownego lub przez zakonnika po ślubach wieczystych zakonu) – śmierć przez spalenie na stosie
c) czarna magia – śmierć przez spalenie na stosie
d) bluźnierstwo - ???
3 – Przestępstwa przeciwko zdrowiu i życiu
a) zabójstwo (zabicie jawne) – śmierć przez ścięcie
b) morderstwo (zabicie potajemne) – śmierć przez łamanie kołem
c) krewnobójswo – kara śmierci kwalifikowana
d) dzieciobójstwo – śmierć przez utopienie
e) spędzenie płodu – zakopanie żywcem i przebicie palem
f) zranienie – kara pieniężna prywatna i mulkta** (patrz niżej - Skutki popełnienia przestępstwa - kary)
4 – Przestępstwa przeciwko czci – pozbawienie czy choćby tylko pomniejszenie czci powodowało ujemne skutki społeczne i prawne.
a) czynem (spoliczkowanie, pobicie, oblanie pomyjami) – kara pieniężna prywatna, mulkta** i odwołanie obelgi lub zniesławienia
b) słowem – kara pieniężna prywatna, mulkta** i odwołanie obelgi lub zniesławienia
c) w wypadku rady lub ławy miejskiej oraz osób otocznych mirem* – kara publiczna
5 – Przestępstwa przeciwko obowiązującym w miastach stosunkom pracy
a) strajk czeladnika – wygnanie z miasta
b) żebranie bez przynależności do cechu żebraków a będąc zdolnym do pracy – chłosta i wygnanie / przymusowa praca w kajdanach
c) zatrudnianie na czas krótszy niż pół lub jeden rok – kara pieniężna prywatna
d) zapłata wynagrodzenia wyższego niż taryfa urzędowa – czasowe pozbawienie wolności
e) domaganie się wynagrodzenia wyższego niż taryfa urzędowa – czasowe wygnanie z miasta
f) porzucanie pracy przed czasem umówionym – kara pieniężna / czasowe pozbawienie wolności
g) podjęcie pracy o osób trzecich bez zgody pierwszego pracodawcy – kara pieniężna publiczna
6 – Przestępstwa przeciwko moralności
a) cudzołóstwo – kara pieniężna, (druga recydywa - śmierć przez ścięcie mężczyźni, śmierć przez utopienie kobiety)
b) bigamia - kara pieniężna publiczna, (druga recydywa - śmierć przez ścięcie (mężczyzna), śmierć przez utopienie (kobieta))
c) zgwałcenie kobiety – śmierć przez ścięcie
d) zgwałcenie kobiety będącej dziewicą – śmierć przez zakopanie żywcem
e) stosunek płciowy między osobami stanu wolnego – chłosta
f) stosunek płciowy między osobami stanu wolnego spokrewnionymi /spowinowaconymi – wygnanie
g) kazirodztwo – śmierć przez ścięcie
h) homoseksualizm – śmierć przez spalenie na stosie
i) sodomia – śmierć przez spalenie na stosie
j) stręczenie do nierządu – chłosta pod pręgierzem i wygnanie
k) pokątna prostytucja – chłosta
l) uprowadzenie kobiety z lub wbrew jej woli – śmierć przez ścięcie
7 – Przestępstwa przeciwko mieniu
a) kradzież mała – kara na skórze i włosach (chłosta, obcięcie uszu, piętnowanie, wygnanie)
b) kradzież duża – śmierć przez powieszenie (mężczyzna), utopienie (kobieta)
c) recydywa kradzieży – śmierć przez powieszenie (mężczyzna), utopienie (kobieta)
d) kradzież niebezpieczna (z bronią, z drabiną, z włamaniem) – śmierć przez powieszenie (mężczyzna), utopienie (kobieta)
e) świętokradztwo – śmierć przez spalenie na stosie
f) przywłaszczenie rzeczy znalezionej – chłosta i wygnanie
g) sprzeniewierzenie powierzonej – chłosta i wygnanie
h) kradzież rzeczy i urządzeń otoczonych mirem* – śmierć przez łamanie kołem
i) podpalenie – śmierć przez ścięcie
j) podpalenie z ofiarami śmiertelnymi – śmierć przez łamanie kołem
8 – Fałszowanie pieniędzy, miar i wag
a) fałszowanie monety i puszczanie jej w obieg – ucięcie ręki (recydywa - śmierć przez spalenie)
b) sprzedawanie materiałów niewłaściwie przygotowanych – konfiskata towarów i niszczenie pod pręgierzem, kara na skórze i włosach (chłosta, obcięcie uszu, piętnowanie, wygnanie)
c) używanie fałszywych wag i miar – konfiskata wag i miar i niszczenie pod pręgierzem, kara śmierci kwalifikowana
d) oszustwa w grze – kara pieniężna publiczna (recydywa – wykłucie oczu)
e) zmowa i podbijanie ceny w celu wykupienia artykułów żywnościowych – kary na skórze i włosach (chłosta, obcięcie uszu, piętnowanie, wygnanie)
9 – Przestępstwa przeciwko obowiązkowi wierności i pokoju
a) zdrada pana lub osoby której winnym się było wierność i lojalność (wydanie w ręce nieprzyjaciela) – kara śmierci kwalifikowana
b) wydanie mienia osoby której było się winnym wierność i lojalność – jak złodzieja
c) najście domu – śmierć poprzez ścięcie

SKUTKI POPEŁNIENIA PRZESTĘPSTWA
1 – Infamia – spowodowana była popełnieniem przestępstwa hańbiącego, wykupienie się od kary śmierci lub okaleczenia, ugodzenie się złodzieja lub rozbójnika z pokrzywdzonym, proskrypcja dłuższa niż rok i 6 tygodni. Skutkiem infamii było pozbawienie zdolności prawnej i zdolności do działań prawnych.
a) wieczna – nie można było się uwolnić
b) czasowa – na określony czas
3 – Proskrypcja (banicja) – przymus stawienia się zbiegłego z miasta przestępcy przed sądem. Gdy zbieg został schwytany groziła mu kara śmierci, niezależnie jaką kara zagrożone było przestępstwo.
4 – Kary – kary miały służyć zachowaniu bezpieczeństwa, dać satysfakcję pokrzywdzonemu i społeczeństwu, prewencji, ochronie stanu prawnego. Miały również cel religijny – przebłaganie bogów, uchronienie przestępcy od kary wiecznej. Kary wykonywano na rynku, publicznie, zwołując ludność aby była obecna przy egzekucji. Wyróżniały się kary odzwierciedlające – spalenie podpalacza, poddanie tym samym torturom osobę która torturowała niewinnego, lub doprowadziła do torturowania niewinnej osoby.
a) Kara śmierci
> ścięcie – nie hańbiąca – zwykle przy użyciu topora lub (arystokracja)miecza
> powieszenie – kara hańbiąca – złodzieje i rozbójnicy (również pochodzenia szlacheckiego)
> spalenie – hańbiąca – czarna magia, podpalenia, sodomia,herezja, fałszowanie monet
> utopienie – kara hańbiąca – złodziejki, zdrada,oszustwa, cudzołóstwa
> zakopanie w ziemi – zgwałcenie dziewicy
> zakopanie żywcem i przebicie palem – tylko kobiety – spędzenie płodu
> łamanie kołem – ci co wykazywali zamiłowanie do strasznych przestępstw – > zrzucanie koła od wozu na rozciągniętego na ziemi skazańca łamiąc mu tym samym kości, ciało następnie wplatano w koło zatknięte na palu
> kara kwalifikowana - wbicie na pal, ćwiartowanie często poprzedzane torturami, zrywaniem pasów skóry, obcinaniem języka i wyłupywaniem oczu itp. czasem w drodze łaski ćwiartowano lub wbijano na pal już po śmierci – krewnobójstwo, zdrada, fałszowanie miar i wag
b) Kara cielesna
> obcięcie ręki – zranienie
> obcięcie palców – krzywoprzysięstwo
> uszu i włosów – kradzież
> wyłupienie oczu – oszustwa w grze
> chłosta – kara na honorze
> wypalenie piętna na policzkach i czole – drobne kradzieże
c) Wygnanie z miasta (banicja) – kara uniwersalna
> czasowe – na określony czas, możliwość skrócenia wygnania przez radę miejską
> wieczne – bez możliwości powrotu
d) Kara więzienia i domu pracy przymusowej – zastępstwo gdy skazany nie chciał lub nie mógł zapłacić kary pieniężnej
e) Kary na honorze – zazwyczaj poprzedzały one inne kary, czas aby lud dowiedział się kto i za co ma być karany i sam się po wyżywał trochę:
> stanie pod pręgierzem – najpopularniejsza
> dyby
> klatka przed ratuszem
f) Kary majątkowe/pieniężne publiczne
> konfiskata całego majątku – rzadko stosowane
> częściowa konfiskata majątku – np.: sfałszowanego towaru
> kary pieniężne na rzecz miasta – w przypadku nie zapłacenia w określonym czasie pozbawienie wolności
g) Kary majątkowe/pienężne prywatne - kara pieniężna wypłacana osobie pokrzywdzonej, zależna od rozmiarów krzywdy i majętności wypłacającego. Dodatkowo należało zapłacić karę pieniężną na rzecz sędziego.

* Mir - w dawnym prawie polskim szczególna ochrona prawna przyznawana przez monarchę niektórym osobom (m.in. kobietom, kupcom) lub miejscom (młyny); naruszenie miru pociągało za sobą m.in. wysoką karę publiczną.



TORTURY

Wykonywanie tortur odbywało się w specjalnych izbach. Z reguły wyposażone w nie były wszystkie więzienia. Obok tego znajdowały się one w siedzibach większych sądów, ratuszach miejskich i zamkach. W języku staropolskim izby tortur określano terminami "męczennica" i "sklepik", w łacińskim "testudo torturalis", a w niemieckim "Folterkammer". Izby znajdowały się przeważnie w kondygnacjach podziemnych budynków. Większość tych pomieszczeń do naszych czasów nie zachowała się, a o ich układzie i wyposażeniu przekonać się dzisiaj można jedynie z kilku obiektów, jakie utrzymały się na terenie Niemiec. Wzorcową jest izba tortur znajdująca się w podziemiach ratusza w Ratyzbonie (Regensburg), umieszczona pod izbą więzienną. Schodzi się do niej kilku stopniowymi schodkami. Pomieszczenie składa się z właściwej izby tortur i trybuny dla sądu. Trybunę oddziela gęsta krata drewniana izolująca skład sędziowski oraz pisarza od oskarżonego i kata. W związku z brakiem okien za oświetlenie służyły pochodnie i świece. Natomiast już tylko z literatury znany jest opis izby tortur, która znajdowała się w podziemiach ratusza w Norymberdze, całkowicie zniszczonego podczas ostatniej wojny. Mieściła się ona na końcu korytarza więziennego, poniżej poziomu poszczególnych cel. Jej powierzchnia nie była duża. Znany jest również pochodzący z XIX wieku opis izby tortur w Palermo, która znajdowała się w siedzibie miejscowej policji. Umieszczona ona była w przyziemiu, a nie podziemiu, mury jej były grube, a od reszty pomieszczeń więziennych oddzielona była ciężkimi drzwiami, które nie przepuszczały żadnych krzyków. Przyziemne izby tortur mieściły się także na zamku Staufeneck (Bawaria), zamku Moosham (Austria) i więzieniu Gevangenpoort (Haga).

W Polsce izby tortur znajdowały się m.in. w zamkach w Bydgoszczy, Lublinie, Lwowie, Poznaniu, Malborku i Sanoku, w ratuszach w Kaliszu, Poznaniu, Toruniu i Wrocławiu, a także w Gdańsku - w Wieży Więziennej. Żadne z tych pomieszczeń nie zachowało się. Pewne informacje posiadamy jedynie w odniesieniu do Poznania, Gdańska i Torunia. W Poznaniu najprawdopodobniej izba tortur mieściła się w północno-wschodniej części piwnicy gotyckiego ratusza. Połączona była wykutym otworem z o przeszło metr wyżej położoną komorą, która mogła pełnić funkcję loży sądowej. W Gdańsku sąd inkwizycyjny mieścił się na drugim piętrze Katowni, w sali o powierzchni 65 m2. Pod salą sądową znajdowały się trzy cele o nazwach: "lis", "kogut" i "koń", których mury miały grubość 4 m, nie posiadały one oświetlenia dziennego, a jedynymi w nich meblami były dębowe ławy. Istnieją wątpliwości, czy tortury wykonywano w sali sądowej, czy też w owych celach. W Toruniu izba tortur znajdowała się w ratuszu staromiejskim obok sali sądowej.

Tortury wykonywał kat zaliczany do sług miejskich ("magister iudicii", "Scharfrichter"), potocznie "hycel", "tortur", "suspensor". Obok torturowania podejrzanych do jego czynności należało: wykonywanie kar (śmierci, cielesnych, wygnania), wystawianie zwłok i obciętych członków na widok publiczny, nadzór nad porządkiem w mieście, a nawet leczenie ludzi i zwierząt czy też prowadzenie domu publicznego. W czynnościach tych korzystał z pomocy praktykantów przygotowujących się do zawodu. Kat pobierał stałe wynagrodzenie i zajmował mieszkanie służbowe. Obok tego od każdej czynności pobierał oddzielną opłatę. Miasta utrzymujące własnych katów wydawały specjalne taksy katowskie. Obejmowały one cenniki za wykonanie określonych "prac". Kat z Darmstadt za czynności inkwizycyjne pobierał następujące opłaty:
• założenie hiszpańskiego buta - 2 floreny;
• założenie kuny - 1 floren 30 groszy;
• wychłostanie rózgami - 3 floreny 30 groszy;
• przypieczenie, podpalenie pleców lub czoła - 5 florenów;
• obcięcie uszu i nosa - 5 florenów;
• udział w torturach - 2 floreny 30 groszy.

Znacznie większe kwoty uzyskiwał on jednak za czynności egzekucyjne:
• poćwiartowanie - 15 florenów 30 groszy;
• ścięcie mieczem - 10 florenów;
• łamanie kołem - 5 florenów;
• zatknięcie głowy na haku - 5 florenów;
• powieszenie - 10 florenów;
• pogrzebanie ciała - 1 floren.
Z miast polskich przytoczyć można taryfę kata tczewskiego z 1660 r.:
• wyświęcenie z miasta - 20 złotych;
• wychłostanie u pręgierza - 30 złotych;
• pławienie - 3 dukaty;
• ścięcie głowy - 3 dukaty;
• powieszenie - 3 dukaty;
• łamanie kołem - 4 dukaty;
• przypalanie żywcem - 4 dukaty;
• każde szczypnięcie rozżarzonymi szczypcami - 1 dukat;
• każde okaleczenie - 10 złotych;
• obcięcie ucha - 1 dukat;
• wypalenie piętna - 1 dukat.

Spoglądając na te cenniki zauważyć można, że katowi materialnie powodziło się nieźle. Faktycznie żył jednak na marginesie społeczeństwa, gdyż wszelkie z nim stosunki przynosiły ujmę na honorze, a nawet zakazywano utrzymywania kontaktów towarzyskich. Kata obowiązywał wyróżniający go barwny strój lub oznakowanie ubrania. W źródłach istnieją wzmianki o wynajmowaniu kata przez małe miasteczka i wsie, które nie mógł sobie na niego pozwolić, co było dość kosztowne.