Dark Fantasy Role Play

- Więc może... zagramy w Tarroka? – spytała mnie cicho przysłaniając cudne usta krawędzią wachlarzyka z błękitnych, papuzich piór. Zatrzepotała długimi rzęsami w sposób, jaki przyprawiłby o zawrót głowy nawet karyjskiego inkwizytora.
Kiedy sens jej pytania wreszcie do mnie dotarł, poruszyłem się niespokojnie na krześle.
- Toż to... w to się gra? – wydukałem zmieszany. – Słyszałem... eee...
- Ach, głuptasie! – teraz dane mi było ujrzeć zęby Kamilli, równe, drobne i lśniące jak eskryjskie perły. Zapach jej perfum odurzał.
- To tylko niewinna wróżba, zabawa. Nie dajesz chyba wiary w opowiastki przeznaczone dla zabobonnych prostaków? Nikt nas nie zobaczy, będziemy sami… Kusiła. Pożądałem tej kobiety od dawna i być może dzisiaj…
- Co tylko sobie życzysz, pani – wyszeptałem przełykając ślinę. Z tobą choćby do piekła Kamillo, pomyślałem.

Przeszło godzinę później pożałowałem swych pochopnych słów. To, co miało być flirtem, podniecającym pasjansem, układanym kartami z dziwacznymi, delikatnie mówiąc nie przyzwoitymi rysunkami, okazało się być jakąś obłąkańczą grą. Nie, raczej swoistym rytuałem, przed uczestnictwem w którym nie bez przyczyn ostrzegają z ambon księża.
Było już jednak za późno. Zawładnęły mną karty. A raczej to, co przez te karty przemawiało, odkrywając moje największe sekrety, kusząc, mamiąc, odwodząc od wiary!
Siedziałem sam na sam z Kamillą, w pokoju zaciemnionym kotarami. Rozkładała karty rysunkami do dołu szepcząc coś przy tym. Karty były zniszczone, brudne, pokryte plamami. Kamilla ułożyła z nich krzyż, poprosiła o mą prawą dłoń
i jakimś kolcem ukłuła mnie głęboko w palec. Poleciła mi odkrywać karty krwawiącą dłonią, w kolejności jaką wskazywała.
Karty lepiły się do palców, śmierdziały. Przyjemność przebywania z Kamilą zaczęła przeradzać się powoli w zakłopotanie cała sytuacją. Zanim jednak to przerwałem zawładnęła mną fascynacja. Oto w odkrywanym wzorze zobaczyłem swoją przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Kamila szeptała podpowiadając sens
i powiązania pomiędzy kolejnymi dziwacznymi rysunkami. Przypomniała mi moje stare grzechy i lęki, potem obecne ambicje i bolesne kompromisy z własnym sumieniem. Następnie ostrzegła przed zbliżającymi się zagrożeniami, wskazała osoby, które źle mi życzą i które powinna spotkać za to odpowiednia kara.
Uciekłem. Jakoś wyrwałem się z tego transu, spocony i z tętniącym w piersi sercem zerwałem się od stolika wywracając krzesło. Wybiegłem goniony jej śmiechem.
Nigdy nikomu o tym nie opowiedziałem. Oskarżenie o czary Kamila łatwo mogła odbić argumentem, że zawiedziony w miłości młodzieniec rzuca na nią kalumnie. Zbyt bałem się jej innych adoratorów, zwłaszcza tych biegłych w robieniu rapierem.
Jednak tym, czego najbardziej się lękałem było wspomnienie rzeczy, jakie zobaczyłem w kartach.



KOMENTARZ

Tarrok, zwany też Talią Taumaturgii albo Talią Tabu, najprawdopodobniej wywodzi się z Kordu a dokładniej z ziem do niedawna pogańskich, włączonych podbojem w obszar Dominium. Pierwotnie Tarroka nie tworzyły karty papierowe, lecz nieduże, malowane w najrozmaitsze, najczęściej abstrakcyjne wzory deszczułki, służące szamanom z północnego wschodu do wróżenia, zamiast prymitywniejszych kości lub patyków. Tarrok był tasowany przez wtajemniczonego w dymie świętego ognia, a następnie ciskany na ziemię. Na podstawie układu rysunków odczytywano przyszłość. Cały rytuał zwany był Tabu. Kultywujące go ludy wierzyły, że szaman podczas transu nawiązuje kontakt z demonami, ukazującymi mu przyszłość
i odpowiadają na pytania poprzez malunki na deseczkach. Wyrabianie Tarroka także odbywało się w kontakcie z duchami; jednym ze składników farby obrazków była podobno krew rytualnie zamordowanych jeńców.

Nie wiadomo, za jakim pośrednictwem Tarrok trafił do kordyjskich salonów
a potem dalej, do Cynazji, stolicy gier karcianych. Mniej lub bardziej wiernie skopiowane rysunki z deseczek trafiły na karty. Choć była to rzeczywiście niewinna zabawa, Kościół wyklął Tarroka a większość talii zniszczono.
Wówczas pojawiło się w podziemnym obiegu kilka ręcznie wykonanych egzemplarzy. Zrobiono je według starych, pogańskich technik, choć większość figur zmieniono lub inaczej nazwano. Rysunki przedstawiały nagie ciała, tortury i przemoc. Niektóre naprawdę posiadały moc, otwierały umysły.


Talia składa się z 48 kart. Jest sześć totemów, do każdego przypisane jest sześć figur. Do tego dochodzi tuzin kart dodatkowych:
Pożądanie, Śmierć, Fortuna, Wisielec, Statek, Błazen, Korona, Papież, Wieża, Elf, Moc, Karoca.

TOTEMY: Miecz, Kielich, Pierścień, Czaszka, Kij, Gwiazda

FIGURY na przykładzie totemu Miecz:
Król Mieczy
Królowa Mieczy
Kawaler Mieczy
Kapłan Mieczy
Kat Mieczy
Kochankowie Mieczy


PRZYKŁADOWE UKŁADY ROZŁOŻENIA KART:
Krzyż, Łańcuch, Pętla